"Magiczna tajemnica" Agnieszka Łaska

Autor: Agnieszka Łaska

Tytuł: Magiczna tajemnica

Wydawnictwo: Novae Res

Rok wydania: 2013

Liczba stron: 70

Iskra i Aurora są aniołami. Ich marzenie to zostanie Stróżem jakiegoś człowieka. Żyją w magicznym świecie, który jednak nie jest taki bezpieczny, jak by się mogło wydawać – wciąż trwa w nim walka pomiędzy czarnymi aniołami a białymi. Podczas jednego z ataków dziewczęta zostają zmuszone opuścić swoją krainę i wrócić na Ziemię. Tam, jako Amelia i Anastazja, prowadzą normalne życie – mają rodziny, przyjaciół, chodzą do szkoły. W pewnej chwili królowa powierza im ważne zadanie. Muszą odnaleźć Kamienne Serce, które pomoże aniołom wygrać ze złem. Na drodze napotkają wiele trudności, nie tylko podczas misji, ale też w szkole i domu. Dziewczyny muszą pogodzić ze sobą swoje ludzkie życie oraz żywot anioła. Czy uda im się ocalić magiczną krainę?

Agnieszka Łaska to młoda polska autorka. Ze wstępu wynika, że uczęszcza jeszcze do szkoły, więc jest prawdopodobnie moją rówieśniczką. Zadebiutowała książką „Magiczna tajemnica”, którą mam przyjemność dzisiaj zrecenzować.

Chętnie sięgam po powieści polskich autorów. Zazwyczaj czyta się literaturę zagraniczną, odbiorcy mają przekonanie, że nasi pisarze nie stworzą nic wartego uwagi. Owszem, niektóre dzieła nie powalają na kolana, ale można znaleźć prawdziwe perełki i mile się zaskoczyć. Bo kto, jeżeli nie my, polskie mole książkowe, będziemy czytać książki naszych rodzimych autorów? Jednak „Magiczna tajemnica” to lektura, jakiej lepiej unikać jak ognia, a przynajmniej mi się nie podobała.

Pierwsze, co się rzuca w oczy podczas czytania, to infantylny język, przez co powieść jest skierowana nie do młodzieży, lecz do dzieci. Agnieszka Łaska pisze bardzo chaotycznie, często nie mogłam zrozumieć, o co jej chodzi. W pierwszym akapicie opisywała jedno wydarzenie, a w następnym zupełnie co innego. Brakowało mi zdań złożonych, a powtórzenia aż raziły. Autorka nie zna synonimów słowa „być” czy „anioł”. Irytujące było także to, że Agnieszka Łaska w jednym akapicie opisywała wygląd czy zachowanie wszystkich osób z klasy Amelii i Anastazji. Jak czytelnik ma to zapamiętać?!

Ledwo się połapałam w fabule. Wszystko działo się tak szybko i chaotycznie, że nie zorientowałam się, kiedy dziewczęta były w świecie aniołów, a kiedy w świecie ludzi. Wydarzenia zostały przedstawione bardzo krótko, strona, pół, a nawet mniej. Nie zrozumiałam o co chodzi z Kamiennym Sercem i co bohaterki mają z nim zrobić.

Postaci okazały się bardzo irytujące. Bezosobowe, wszystkie niemal takie same i płytkie jak kałuża. Często nie wiedziałam kto jest kim. Bardzo słabo wykreowani bohaterowie. Czytelnik podczas lektury nie może nawet poznać cech charakteru Amelii i Anastazji. Gdyby nie to, że jedna z nich opowiadała tę historię, cały czas myliłabym je. Ich kłótnie były po prostu żałosne, inaczej nie da się tego określić. Kiedy jedna znalazła sobie chłopaka, druga się na nią obraziła. Bardzo dziecinne postępowanie. Choć miały po trzynaście lat, zachowywały się jak o co najmniej trzy wiosny mniej.

Autorka nie wykazała się też znajomością miejsca, w jakim bohaterki żyły jako ludzkie dziewczyny, a mianowicie chodzi o Los Angeles. Po pierwsze, kto widział, aby w środku takiego miasta były łąki pełne kwiatów, na które miały widok za oknem? Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. Po drugie, w USA system edukacji różni się od naszego. Tam nie ma gimnazjum (tamtejszy odpowiednik: lower secondary school) czy liceum (high school) i naukę w poszczególnych szkołach zaczyna się w innym wieku niż u nas.

Okładka nie wyróżnia się niczym spośród tysięcy podobnych. Jest prosta, nie ładna, ale też nie brzydka. Moim zdaniem lepiej by się prezentowała, gdyby miała więcej kolorów, a nie była taka szaro-biała. Aniołek wygląda sztucznie, widać, że słaba grafika komputerowa. W książce nie zauważyłam błędów interpunkcyjnych czy ortograficznych, więc o korekcie nie można napisać złego słowa.

Podsumowując, „Magiczna tajemnica” to powieść, którą należy omijać szerokim łukiem. Nie znalazłam nic, co by mi się podobało w lekturze. Największym plusem jest liczba stron, czyli siedemdziesiąt. Więcej bym nie przeczytała. Agnieszka Łaska powinna popracować nad pisaniem i swoim pomysłem. Mam nadzieję, że nie zrazi się i rozwinie swój język, ponieważ jedno słabe dzieło nie oznacza jeszcze, że ktoś nie ma talentu. Tej książki nie polecam, ale kto wie, co będę mogła napisać o następnej?

Moja ocena: 1/10

Za książkę serdecznie dziękuję portalowi Efantastyka.pl

WYZWANIE: CZYTAM FANTASTYKĘ